Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

Giving a child a psychiatric drug is poisoning, not treatment.

“Where school authorities tell a mother, that her son is sick and needs to be on drugs, how in the world is she to know that, that is simply a lie? How is she to recognize that what experts now call Attention Deficit Hyperactivity Disorder, ADHD, is simply not a disease? Now, such a mother is not an expert in the history of psychiatry. She does not know that psychiatrists have, for hundreds of years, used diagnostic terms, so-called diagnostic terms, to stigmatize and control people. I will only give you a few dramatic examples. When black slaves in the South ran away to freedom, it wasn’t because they wanted to be free; they suffered from a disease called drapetomania—from drapetes (runaway slave) and mania. I’m not making this up. This was a legitimate diagnosis, just like Attention Deficit Disorder is. Women, half the population of mankind, of course, if they were foolish enough to rebel against domination by men, well, then they had a serious disease called hysteria, which was due to their wondering womb.
Now none of those behaviors was ever a disease and of course, is not a disease. Nor is Attention Deficit Disorder a disease. No behavior or misbehavior is a disease or can be a disease. That’s not what disease are. So it doesn’t matter how a child behaves. There’s nothing to examine. If he is sick, there must be some objective science to it, which can be diagnosed by physicians and objective tests. That’s why as soon as you go to a doctor, they take a lot of blood and take x-rays. They don’t want to hear how you behave.
When I went to medical school, sixty years ago, there were only a handful of mental diseases. I think there were no more than six or seven. Now there are more than three hundred. And new ones are ‘discovered’ every day. Labeling a child as mentally ill is stigmatization, not diagnosis. Giving a child a psychiatric drug is poisoning, not treatment.
I have long maintained that the child psychiatrist is one of the most dangerous enemies not only of children but of adults, of all of us who care to the most precious and most vulnerable things in life. And those two things are children and liberty.
Now I ask again, how can parents protect their children from the therapeutic state? That is, from the alliance of government and psychiatry? Basically, I think in the final analysis, they can only do so by disabusing themselves, getting rid of the idea that what ails an unhappy and misbehaving child, and there are of course many such children- in fact all children at sometime- that such a child is having a mental illness, and that the so-called treatment can help him. This is simply not so.
Diseases are malfunctions of the human body—of the heart, the liver, the kidney, the brain, and so forth. Typhoid fever is a disease. You all know that, you don’t question that. Spring fever [audience laughs]—all you have to know is English. Spring fever is not a disease. Now, why not? Because we all know that it’s a figure of speech, a metaphor, a little piece of poetry. Now, so are all mental diseases. Mental disease is a metaphor.
The task we set ourselves to combat psychiatric coercion is important. I think it’s important you all think it’s important. Not enough people think it’s important. It’s a noble task, a task in the pursuit of which, we must regardless of obstacles, persevere. Our conscience commands that we do no less.”


CCHR Co-Founder Dr. Thomas Szasz, Professor of Psychiatry Emeritus



Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016

Ρίχνοντας το σπόρο σας - Απόσπασμα, Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, Ο ηλίθιος (1868)

Ρίχνοντας το σπόρο σας

"Μα πού ξέρετε τι σπόρος έχει πέσει στην ψυχή του για πάντα απ' το χέρι αυτού του «γεροστρατηγού» που δεν τον είχε ξεχάσει μόλο που πέρασαν είκοσι χρόνια; Πού μπορείτε να ξέρετε, Μπαχμούτοβ, τι σημασία θα 'χει αυτή η κοινωνία της μιας προσωπικότητας με την άλλη στην τύχη αυτής της άλλης; Εδώ είναι μια ολόκληρη ζωή και υπάρχουν αμέτρητες κρυφές διακλαδώσεις που δεν τις βλέπουμε. Ο καλύτερος σκακιστής μπορεί να προβλέψει μερικές μονάχα κινήσεις∙ οι εφημερίδες γράφανε για ένα Γάλλο σκακιστή που μπορούσε να προβλέψει δέκα κινήσεις και το θεωρούσαν θαύμα. Εδώ όμως πόσες είναι οι κινήσεις και πόσα τα άγνωστα για μας; Ρίχνοντας το σπόρο σας, ρίχνοντας την «αγαθοεργία» σας, την καλή σας πράξη μ' όποια μορφή και να 'ναι, δίνετε ένα μέρος της προσωπικότητάς σας και παίρνετε ένα μέρος από μιαν άλλη∙ κοινωνείτε ο ένας του άλλου. Λίγη προσοχή ακόμα κι ανταμείβεστε κιόλας με μια καινούργια γνώση, με τις πιο αναπάντεχες ανακαλύψεις. Τέλος, θ' αρχίσετε το δίχως άλλο να βλέπετε το έργο σας σαν μια επιστήμη∙ θα κλείσει μέσα της όλη σας τη ζωή και μπορεί να γεμίσει όλη τη ζωή σας. Απ' την άλλη μεριά, όλες σας οι σκέψεις, όλοι οι σπόροι που ρίξατε —και που ίσως να τους έχετε κιόλας ξεχάσει —θα ριζώσουν και θ' αναπτυχθούν, αυτός που τους δέχτηκε από σας, θα τους μεταδώσει σε άλλον. Και πού ξέρετε ποια θα 'ναι η συμμετοχή σας στο μέλλον και στις τύχες της ανθρωπότητας; Κι αν η γνώση και το ισόβιο αυτό έργο θα σας ανυψώσουν τελικά ως το σημείο να 'σαστε σε θέση να ρίξετε έναν τεράστιο σπόρο, ν' αφήσετε σαν κληρονομιά στον κόσμο μια τεράστια σκέψη, τότε..." 

                                                        Φιόντορ Ντοστογιέφσκι (Фёдор Достоевский), Ο ηλίθιος (1868)




Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2016

Απόσπασμα (Για τους μικρούς Ανθρώπους) - Ο ηλίθιος, Φιόντορ Ντοστογιέφσκι (Фёдор Достоевский),

 Σ' ένα παιδί μπορείς όλα να τα λες

"Σ' ένα παιδί μπορείς όλα να τα λες—όλα∙ πάντοτε μου 'κανε κατάπληξη σαν σκεφτόμουν πόσο λίγο ξέρουν οι μεγάλοι τα παιδιά—ακόμα κι οι μανάδες κι οι πατεράδες τα δικά τους τα παιδιά. Απ' τα παιδιά δεν πρέπει τίποτα να κρύβει κανείς με τη δικαιολογία πως είναι μικρά κι είναι νωρίς γι' αυτά να ξέρουν∙ τι θλιβερή κι άτυχη σκέψη! Και πόσο έντονα το αντιλαμβάνονται τα ίδια τα παιδιά πως οι πατεράδες τους τα 'χουν για πολύ μικρά και νομίζουν πως δεν καταλαβαίνουν τίποτα ενώ εκείνα όλα τα καταλαβαίνουν. Οι μεγάλοι δεν ξέρουν πως ένα παιδί, ακόμα και στην πιο δύσκολη υπόθεση, μπορεί να δώσει μιαν εξαιρετικά χρήσιμη συμβουλή. Ω, Θεέ μου! Όταν σας κοιτάζει κείνο τ' ομορφούλικο πουλάκι, εύπιστα κι ευτυχισμένα, είναι ντροπή να το ξεγελάσετε! Αν τα ονομάζω πουλάκια είναι γιατί δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο στον κόσμο από ένα πουλάκι."


Ο ηλίθιος (1868), Φιόντορ Ντοστογιέφσκι (Фёдор Достоевский)



Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

"I feel infinite" - The perks of being a wallflower

 The perks of being a wallflower - Quote

Ασκητική - Νίκος Καζαντζάκης (αποσπάσματα)

Ασκητική - Νίκος Καζαντζάκης (αποσπάσματα)
Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός·κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος. Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία. Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία·β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.   (πρόλογος)

"Δεν ξέρω αν πίσω από τα φαινόμενα ζει και σαλεύει μια μυστική, ανώτερη μουουσία. Κι ούτε ρωτώ· δε με νοιάζει. Γεννοβολώ τα φαινόμενα, ζωγραφίζω με πλήθια χρώματα φανταχτερά, γιγάντιο ένα παραπέτασμα μπροστά από την άβυσσο. Μη λες: "Αναμέρισε το παραπέτασμα, να δω την εικόνα!" Το παραπέτασμα, αυτό είναι η εικόνα."Είναι ανθρώπινο έργο, πρόσκαιρο, παιδί δικό μου, το βασίλειο μου ετούτο. Μα είναι στέρεο, άλλο στέρεο δεν υπάρχει, και μέσα στην περιοχή του μονάχα μπορώ γόνιμα να σταθώ, να χαρώ και να δουλέψω. "Είμαι ο αργάτης της άβυσσος. Είμαι ο θεατήςτης άβυσσος. Είμαι η θεωρία κι η πράξη. Είμαι ο νόμος. Όξω από μένα τίποτα δεν υπάρχει."  (πρώτο χρέος)

Περπατώ στ΄ αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: "Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν΄ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου."Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ως την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: "Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν΄ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!"
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.
Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη κι ονείρατα. Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμες του Σύμπαντου. Θέλω μια στιγμή, προτού με συντρίψουν, ν΄ ανοίξω τα μάτια μου και να τις δω. Άλλο σκοπό δε δίνω στη ζωή μου.
Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα! Τούτη η αγωνία είναι το δεύτερο χρέος.  (δεύτερο χρέος)

Χρέος σου, ήσυχα, χωρίς ελπίδα, με γενναιότητα, να βάνεις πλώρα κατά την άβυσσο. Και να λες: Τίποτα δεν υπάρχει! Τίποτα δεν υπάρχει! Μήτε ζωή, μήτε θάνατος.Κοιτάζω την ύλη και το νου σα δυο ανύπαρχτα ερωτικά φαντάσματα να κυνηγιούνται, να σμίγουν, να γεννούν και ν΄αφανίζουνται, και λέω: "Αυτό θέλω!" Ξέρω τώρα· δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος. Αυτό θέλω. Δε θέλω τίποτα άλλο. Ζητούσα ελευτερία.(τρίτο χρέος)

"Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω." Ν΄ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους· να ζητάς συντρόφους!" Να ΄σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. (α' σκαλοπάτι:εγώ)

Η Κραυγή δεν είναι δική σου. Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. Δεν πεθυμάς εσύ· πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου. Οι νεκροί σου δεν κείτουνται στο χώμα. Γένηκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας. Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με τη σάρκα τους, αναπνές το χνότο τους. Γένηκαν Ιδέες και πάθη, κι ορίζουν τη βουλή σου και την πράξη. Οι μελλούμενες γενεές δε σαλεύουν μέσα στον αβέβαιο καιρό, μακριά από σένα. Ζουν, ενεργούν και θέλουν μέσα στα νεφρά και στην καρδιά σου. 
"Μην πεθάνεις, για να μην πεθάνουμε!" φωνάζουν μέσα σου οι νεκροί. "Δενπροφτάσαμε να χαρούμε τις γυναίκες που πεθυμήσαμε· πρόφτασε εσύ, κοιμήσου μαζί τους! Δεν προφτάσαμε να κάμουμε έργα τις Ιδέες μας· κάμε τις έργα εσύ! Δενπροφτάσαμε να συλλάβουμε και να στερεώσουμε το πρόσωπο της ελπίδας μας·στερέωσε το εσύ!
Έχεις ευθύνη. Δεν κυβερνάς πια μονάχα τη μικρή ασήμαντη ύπαρξη σου. Είσαι μια ζαριά όπου για μια στιγμή παίζεται η μοίρα του σογιού σου. Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε χιλιάδες μοίρες. Όπως περπατάς, ανοίγεις,δημιουργός την κοίτη όπου θα μπει και θα όδέψει ο ποταμός των απόγονων. Όταν φοβάσαι, ο φόβος διακλαδώνεται σε αναρίθμητες γενεές και εξευτελίζεις αναρίθμητες ψυχές μπροστά και πίσω σου. Όταν υψώνεσαι σε μια γενναία πράξη, η ράτσα σου αλάκερη υψώνεται και αντρειεύει. 
Το σώμα σου το αόρατο είναι οι πεθαμένοι πρόγονοι κι οι απόγονοι οι αγέννητοι. Το σώμα σου τ΄ ορατό είναι οι άντρες, οι γυναίκες και τα παιδιά που ζουν της εδικής σου ράτσας. Μονάχα εκείνος λυτρώθηκε από την κόλαση του εγώ του που νιώθει να πεινάει όταν ένα παιδί της ράτσας του δεν έχει να φάει, και να σκιρτάει πασίχαρος όταν ένας άντρας και μια γυναίκα του σογιού του φιλιούνται. Όπως μάχεσαι για το μικρό σου το σώμα, πολέμα και για το μεγάλο. Πολέμα όλα τούτα τα κορμιά σου να γίνουνε δυνατά, λιτά, πρόθυμα. Να φωτιστεί ο νους τους, να χτυπάει η καρδιά τους φλεγόμενη, γενναία, ανήσυχη.
Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.(β' η ράτσα)

Δε μιλάς εσύ. Μήτε είναι η ράτσα μονάχα μέσα σου που φωνάζει· μέσα σου οι αρίφνητες γενεές των ανθρώπων· άσπροι, κίτρινοι, μαύροι· χιμούν και φωνάζουν.Λευτερώσου κι από τη ράτσα· πολέμα να ζήσεις όλο τον αγωνιζόμενον άνθρωπο. (γ' η ανθρωπότητα)

Δε φωνάζεις εσύ. Δε φωνάζει η ράτσα σου μέσα στο εφήμερο στήθος σου. Δε φωνάζουν μονάχα οι άσπρες, οι κίτρινες, οι μαύρες γενεές των ανθρώπων στην καρδιά σου. Η Γης αλάκερη, με τα νερά και τα δέντρα της, με τα ζώα, με τους ανθρώπους και τους θεούς της μέσα στο στήθος σου φωνάζει.(δ' η γης)

Δεν είναι μονάχα ο πόνος η ουσία του Θεού μας· μήτε η ελπίδα στη μελλούμενη ζωή είτε στην επίγεια τούτη· μήτε η χαρά κι η νίκη. Κάθε θρησκεία, υψώνοντας σε λατρεία μια από τις αρχέγονες όψες τούτες του Θεού, στενεύει την καρδιά και το νου μας.Η ουσία του Θεού μας είναι ο ΑΓΩΝΑΣ. Μέσα στον αγώνα τούτον ξετυλίγουνται και δουλεύουν αιώνια ο πόνος, η χαρά κι η ελπίδα.Το ανηφόρισμα, ο πόλεμος με το αντίδρομο ρέμα, γεννάει τον πόνο. Μα ο πόνος δεν είναι ο απόλυτος μονάρχης. Η κάθε νίκη, η κάθε προσωρινή ισορρόπηση στο ανηφόρισμα γιομώνει χαρά το κάθε ζωντανό, που αναπνέει, θρέφεται, ερωτεύεται και γεννάει.Μα μέσα από τη χαρά κι από τον πόνο αναπηδάει αιώνια η ελπίδα να ξεφύγουμε από τον πόνο, να πλατύνουμε τη χαρά. 
Είμαι κι εγώ, σαν κάθε πράμα ζωντανό, στο κέντρο του παγκόσμιου στροβίλου. Είμαι το μάτι των τεράστιων ποταμών, κι όλα γύρα μου χορεύουν, κι ο κύκλος στενεύει ολοένα ορμητικότερος και χύνουνται ουρανός και γης στην κόκκινη καταβόθρα τη ςκαρδίας μου. Κι ο Θεός με αντικρίζει με τρόμο κι αγάπη· άλλη ελπίδα δεν έχει· και λέει: "Τούτος ο Εκστατικός, που όλα τα γεννάει, τα χαίρεται και τα εξαφανίζει, τούτος ο Εκστατικός είναι ο Γιος μου!" (το όραμα) 

Είδαμε τον ανώτατο κύκλο των στροβιλιζόμενων δυνάμεων. Τον κύκλο αυτόν τονο νοματίσαμε Θεό. Μπορούσαμε να του δώσουμε ό,τι άλλο όνομα θέλαμε: Αβυσσο,Μυστήριο, Απόλυτο Σκοτάδι, Απόλυτο Φως, Ύλη, Πνέμα, Τελευταία Ελπίδα,Τελευταία Απελπισία, Σιωπή.Μα τον ονοματίσαμε Θεό, γιατί τ΄ όνομα τούτο μονάχα ταράζει βαθιά, από προαιώνιες αφορμές, τα σωθικά μας. Κι η ταραχή τούτη είναι απαραίτητη για ν΄αγγίξουμε σώμα με σώμα, πέρα από τη λογική, τη φοβερήν ουσία.Μέσα στο γιγάντιο τούτον κύκλο της θεότητας, χρέος έχουμε να ξεχωρίσουμε και να συλλάβουμε καθαρά το μικρό πύρινο τόξο της εποχής μας.Απάνω στην αδιόρατη τούτη φλόγινη καμπύλη, βαθιά, μυστικά νογώντας την ορμή αλάκερου του κύκλου, οδεύουμε αρμονικά με το Σύμπαντο, παίρνουμε φόρα και πολεμούμε.Έτσι η εφήμερη πράξη μας, συνειδητά ακλουθώντας τη φόρα του Σύμπαντου, δεν πεθαίνει μαζί μας.
Δε νοιάζουμαι άλλες εποχές κι άλλοι λαοί τι πρόσωπο έδωκαν στην τεράστια απρόσωπην ουσία. Τη γιόμωσαν με ανθρώπινες αρετές, με αμοιβές και τιμωρίες, με βεβαιότητες. Έδωκαν στις ελπίδες και στους φόβους τους ένα πρόσωπο, υπόταξαν σ΄ένα ρυθμό την αναρχία τους, βρήκαν μιαν ανώτερη δικαιολογία να ζήσουν και να δουλέψουν. Έκαμαν το χρέος τους. Μα εμείς ξεπεράσαμε σήμερα τις ανάγκες τούτες, συντρίψαμε τη μάσκα τούτη της Αβυσσος, δε χωράει πια κάτω από το παλιό προσωπείο ο Θεός μας. Ξεχείλισε η καρδιά μας από νέες αγωνίες, από λάμψη και σιωπή καινούρια. Το μυστήριο αγρίεψε, πλήθυνε ο Θεός. Οι σκοτεινές δυνάμες ανεβαίνουν, πληθαίνουν κι αυτές, όλο το ανθρώπινο νησί σαλεύει. Ας σκύψουμε στην καρδιά μας κι ας αντικρίσουμε με γενναιότητα την Αβυσσο. Ας επιχειρήσουμε να πλάσουμε πάλι το νέο σύγχρονο πρόσωπο του Θεού μας με τη σάρκα και με το αίμα μας! Γιατί ο Θεός μας δεν είναι ένας αφηρημένος στοχασμός, μια λογική ανάγκη, ένα αρμονικό αψηλό οικοδόμημα από συλλογισμούς και φαντασίες. Δεν είναι ένα κατακάθαρο, ουδέτερο, μήτε αρσενικό μήτε θηλυκό, άοσμο,αποσταγμένο κατασκεύασμα του μυαλού μας. Είναι άντρας και γυναίκα, θνητός κι αθάνατος, κοπριά και πνέμα. Γεννάει,γονιμοποιεί και σκοτώνει, έρωτας μαζί και θάνατος, και πάλι ξαναγεννάει και σκοτώνει· απλόχωρα χορεύοντας πέρα από τα σύνορα της λογικής, που αυτή δεν μπορεί να χωρέσει αντινομίες. Ο Θεός μου δεν είναι παντοδύναμος. Αγωνίζεται, κιντυνεύει κάθε στιγμή, τρέμει, παραπατάει σε κάθε ζωντανό, φωνάζει. Ακατάπαυτα νικιέται και πάλι ανασηκώνεται,γιομάτος αίμα και χώματα, και ξαναρχίζει τον αγώνα. Είναι όλος πληγές, τα μάτια του είναι γιομάτα φόβο και πείσμα, τα σαγόνια και τα μελίγγια του είναι συντριμμένα. Μα δεν παραδίνεται, ανεβαίνει· με τα πόδια, με τα χέρια, δαγκάνοντας τα χείλια, ανεβαίνει ανένδοτος.  Ο Θεός κιντυνεύει. Δεν είναι παντοδύναμος, να σταυρώνουμε τα χέρια,προσδοκώντας τη σίγουρη νίκη· δεν είναι πανάγαθος, να προσδοκούμε μ΄εμπιστοσύνη πώς θα μας λυπηθεί και θα μας σώσει.Ο Θεός, μέσα στην περιοχή της εφήμερης σάρκας μας, κιντυνεύει αλάκερος. Δεν μπορεί να σωθεί, αν εμείς με τον αγώνα μας δεν τον σώσουμε· δεν μπορούμε να σωθούμε, αν αυτός δε σωθεί. Είμαστε ένα. Από το τυφλό σκουλήκι στο βυθό του ωκεανού ως την απέραντη παλαίστρα του Γαλαξία, ένας μονάχα αγωνίζεται και κιντυνεύει, ο εαυτός μας. Και στο μικρό, το χωματένιο στήθος μας, ένας μονάχα αγωνίζεται και κιντυνεύει, το Σύμπαντο. 
Δε μαχόμαστε για το εγώ μας, μήτε για τη ράτσα, μήτε για την ανθρωπότητα. Δε μαχόμαστε για τη Γης, μήτε για Ιδέες. Όλα τούτα είναι πρόσκαιρα και πολύτιμα σκαλοπάτια του Θεού που ανηφορίζει· και γκρεμίζουνται, ευθύς ως τα πατήσει ο Θεός ανεβαίνοντας. Στη μικρότατη αστραπή της ζωής μας, νιώθουμε να πατάει πάνω μας αλάκερος  ο Θεός, και ξαφνικά νογούμε: Αν έντονα όλοι πεθυμήσουμε, αν οργανώσουμε όλες τις ορατές κι αόρατες δυνάμες της γης και τις ρίξουμε προς τ΄ απάνω, αν παντοτιν άάγρυπνοι όλοι μαζί παραστάτες παλέψουμε· το Σύμπαντο μπορεί να σωθεί.Όχι ο Θεός θα μας σώσει· εμείς θα σώσουμε το Θεό, πολεμώντας, δημιουργώντας,μετουσιώνοντας την ύλη σε πνέμα.
Κάθε κορμί, κάθε ψυχή είναι Αγιος Τάφος. Αγιος Τάφος είναι ο σπόρος του σιταριού·ας τόνε λευτερώσουμε! Αγιος Τάφος είναι το μυαλό· μέσα του κείτεται ο Θεός και παλεύει με το θάνατο· ας τρέξουμε βοήθεια! (η πράξη: α' σχέση Θεού και ανθρώπου)

Ποια είναι η ουσία του Θεού μας; Ο αγώνας για την ελευτερία. Καλό είναι ό,τι ορμάει προς τ΄ απάνω και βοηθάει το Θεό ν΄ ανηφορίσει. Κακό είνα ιό,τι βαραίνει προς τα κάτω, κι αμποδάει το Θεό ν΄ ανηφορίσει. Όλες οι αρετές κι οι κακίες παίρνουν τώρα καινούρια αξία, λευτερώνουνται από τη στιγμή κι από το χώμα, υπάρχουν απόλυτα μέσα στον άνθρωπο, πριν και μετά τονάνθρωπο, αιώνιες.Γιατί η ουσία της ηθικής μας δεν είναι η σωτηρία του ανθρώπου, που αλλάζει μέσα στον καιρό και στον τόπο, παρά η σωτηρία του Θεού, που μέσα από λογής λογής ρεούμενες ανθρώπινες μορφές και περιπέτειες είναι πάντα ο ίδιος, ο ακατάλυτος ρυθμός που μάχεται για ελευτερία. Άθλιοι είμαστε οι άνθρωποι, άκαρδοι, μικροί, τιποτένιοι. Μα μέσα μας, μια ουσία ανώτερη μας μας σπρώχνει ανήλεα προς τ΄ απάνω. Μέσα από την ανθρώπινη τούτη λάσπη, θεία τραγούδια ανάβρυσαν, Ιδέες μεγάλες, έρωτες σφοδροί μια έφοδο ακοίμητη, μυστηριώδικη, χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς σκοπό, πέρα από κάθε σκοπό.
Ο Έρωτας; Πως αλλιώς να ονοματίσουμε την ορμή που, ως ματιάσει την ύλη, γοητεύεται και θέλει να τυπώσει απάνω της την όψη της; Αντικρίζει το σώμα και θέλει να το περάσει, να σμίξει με την άλλη κρυμμένη στο σώμα τούτο ερωτική κραυγή, να γενούν ένα, να χαθούν, να γίνουν αθάνατες μέσα στο γιο. Ζυγώνει την ψυχή και θέλει να σοφιλιάσει, να μην υπάρχουν εγώ και συ· φυσάει απάνω στη μάζα τους ανθρώπους και θέλει, συντρίβοντας τίς αντίστασες του νου και του κορμιού, να σμίξουν όλες οι πνοές, να γίνουν άνεμος σφοδρός, ν΄ ανασηκώσουν τη γης!
 Φωνές σηκώνουνται. Ποιος φωνάζει; Εμείς φωνάζουμε, οι άνθρωποι· οι ζωντανοί, οι πεθαμένοι κι οι αγέννητοι. Μα κι ευτύς μας πλακώνει ο φόβος και σωπαίνουμε. Ξεχνούμε από τεμπελιά, από συνήθεια, από αναντρία. Μα ξάφνου πάλι η Κραυγή ξεσκίζει σαν αϊτός τα σωθικά μας.
Η ταύτιση μας τούτη με το Σύμπαντο γεννάει τις δυο ανώτατες αρετές της ηθικής μας: την ευθύνη και τη θυσία.
Γιατί η ζωή δεν είναι σκοπός, είναι όργανο κι αυτή, όπως ο θάνατος, όπως η ομορφιά, η αρετή, η γνώση. Όργανο τίνος; Του Θεού που πολεμάει για ελευτερία.Όλοι είμαστε ένα, όλοι είμαστε μια κιντυνεύουσα ουσία.Μια ψυχή στην άκρα του κόσμου που ξεπέφτει, συντραβάει στον ξεπεσμό της και την ψυχή μας. Ένα μυαλό στην άκρα του κόσμου που βυθίζεται στην ηλιθιότητα, γιομώνει τα μελίγγια μας σκοτάδι. Γιατί ένας στα πέρατα τ΄ ουρανού και της γης αγωνίζεται. Ο Ένας. Κι αν χαθεί, εμείς έχουμε την ευθύνη. Αν χαθεί, εμείς χανόμαστε.
Αγάπα τον άνθρωπο, γιατί είσαι συ. Αγάπα το σώμα σου· μονάχα με αυτο στη γης ετούτη μπορείς να παλέψεις και να πνεματώσεις την ύλη.Αγάπα την ύλη· απάνω της πιάνεται ο Θεός και πολεμάει. Πολέμα μαζί του. Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν΄ αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη αρετή δεν εϊναι να ΄σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία. Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα!Η επιχείρηση του Σύμπαντου, για μιαν εφήμερη στιγμή, όσο ζεις, να γίνει επιχείρηση δική σου. Τούτος είναι, σύντροφοι, ο καινούριος Δεκάλογος μας!  (β' σχέση ανθρώπου και ανθρώπου)

Αν είσαι σοφός, πολέμα στο κρανίο, σκότωνε τις Ιδέες, δημιούργα καινούριες.Ο Θεός κρύβεται μέσα σε κάθε Ιδέα, όπως μέσα σε σάρκα. Σύντριψε την Ιδέα, λευτέρωσε τον! Δώσε του μιαν άλλη Ιδέα, πιο απλόχωρη, να κατοικήσει. (γ' σχέση ανθρώπου και φύσης)

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ΄ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΥΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.
"ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ. "ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ, ΚΙ ΑΚΟΥΩ. ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ, ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ. (η σιγή)

"Διαφωνώ μ'αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες." - Βολταίρος

Βολταίρος - Απόφθεγμα

Να χαμογελάς.

Να χαμογελάς.
Να χαμογελάς.
Να χαμογελάς.

"...δεν υπάρχει φυσιολογικό, μόνο συνηθισμένο"

"...δεν υπάρχει φυσιολογικό, μόνο συνηθισμένο"
"...δεν υπάρχει φυσιολογικό, μόνο συνηθισμένο"
"...δεν υπάρχει φυσιολογικό, μόνο συνηθισμένο"

"Όταν δύο άνθρωποι μαλώνουν, φταίει εκείνος που είναι πιο έξυπνος". - Γκαίτε

Γκαίτε - Απόφθεγμα

"Ο δίκαιος επομένως είναι ευτυχισμένος, ενώ ο άδικος δυστυχισμένος". - Πολιτεία, Πλάτων

 Πολιτεία, Πλάτων - Απόσπασμα

Τι καιρό έχει μέσα στο μυαλό σου;

Τι καιρό έχει μέσα στο μυαλό σου;
Τι καιρό έχει μέσα στο μυαλό σου;
Τι καιρό έχει μέσα στο μυαλό σου;

Take responsibility.

Take responsibility.

Take responsibility.

Take responsibility.

Πλάτων, Πολιτεία (η περί δικαίου) - Απόσπασμα

"Γι' αυτό το λόγο λοιπόν, είπα εγώ, οι χρηστοί δεν θέλουν να κυβερνούν ούτε για χάρη των χρημάτων, ούτε για χάρη των τιμών γιατί ούτε μισθωτοί θέλουν ν' αποκαλούνται με το να παίρνουν φανερά μισθό για την εξουσία που ασκούν, ούτε κλέφτες με το να κερδίζουν κρυφά από το αξίωμα τους- ούτε πάλι για χάρη της τιμής, γιατί δεν την αγαπούν. Πρέπει, δηλαδή, αυτοί να εξαναγκάζονται και να απειλούνται με τιμωρία, αν πρόκειται να θελήσουν να διοι­κούν, γι' αυτό κινδυνεύει να θεωρηθεί αισχρό το να πηγαί­νει κανείς με τη θέληση του προς την εξουσία, χωρίς να περιμένει να τον αναγκάσουν. Η μεγαλύτερη όμως τιμωρία είναι να κυβερνιέται από κάποιο χειρότερο του, αν ο ίδιος δεν θέλει να κυβερνά- αυτή μου φαίνεται ότι φοβούνται οι χρηστοί και διοικούν, όταν διοικούν. Μα και τότε ανεβαί­νουν στην εξουσία, όχι σαν να βαδίζουν προς κάτι καλό ούτε σαν να επρόκειτο να ευεργετηθούν σ' αυτό, αλλά σαν σε κάτι αναγκαστικό και γιατί δεν έχουν καλύτερους τους ούτε ισότιμους να τους την αναθέσουν. Γιατί, πιθανόν, αν υπήρχε μια πόλη με χρηστούς άνδρες, θα ήταν τόσο περι­ζήτητο το να αποφύγουν την άσκηση εξουσίας, όπως είναι σήμερα το να διοικούν, και εδώ θα γινόταν ολοφάνερο ότι πραγματικά ο αληθινός κυβερνήτης από τη φύση του είναι τέτοιος που να μεριμνά όχι για το δικό του αλλά για το συμφέρον του υπηκόου ώστε κάθε άνθρωπος που γνωρίζει θα προτιμούσε περισσότερο να ωφελείται από κάποιον άλλον, παρά να περιέλθει σε δυσχέρειες ωφελώντας άλλους αυτός." - Πλάτων, Πολιτεία (η περί δικαίου)

"Anything completely understood is simple". - Jim Diamond

Megagenius (Jim Diamond) - Quote

"Anytime that you cannot laugh, you are off the track." - Jim Diamond

Megagenius (Jim Diamond) - Quote

Μικρομέγας, Βολταίρος - Απόσπασμα (αρχή των ηλιθίων)

"Ένας γέρος περιπατητικός είπε , μιλώντας με απόλυτη βεβαιότητα:
-Η ψυχή είναι μια εντελέχεια και ένας λόγος μέσω του οποίου έχει τη δύναμη να είναι αυτό που είναι. Αυτό ακριβώς εκφράζει ρητά ο Αριστοτέλης, σελίδα 633 στην έκδοση του Λούβρου. Εντελέχεια εστί.
-Δεν καταλαβαίνω πολύ καλά τα ελληνικά, είπε ο γίγαντας.
-Ούτε και γω, είπε το φιλοσοφικό ζωύφιο.
-Τότε λοιπόν, ξανάπε ο Σειριανός, γιατί παραθέτετε έναν κάποιο Αριστοτέλη στα ελληνικά;
-Γιατί, απάντησε ο σοφός, πρέπει να παραθέτει κανείς αυτό που δεν καταλαβαίνει διόλου σε μια γλώσσα που οι άλλοι να την καταλαβαίνουν ακόμα λιγότερο. "

Μικρομέγας, Βολταίρος

"Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ." - Νίκος Καζαντζάκης

Νίκος Καζαντζάκης - Απόφθεγμα

12 Angry Men - Quote

"It's always difficult to keep personal prejudice out of a thing like this. Wherever you run into it, prejudice always obscures the truth." - 12 Angry Men, 1957

"Η δικαιοσύνη είναι αρετή και σοφία, ενώ η αδικία κακία και αμάθεια". - Πολιτεία, Πλάτωνα

Πολιτεία, Πλάτωνα - Απόσπασμα (περί δικαιοσύνης)

Albert Camus, Les Justes, 1949 - Απόσπασμα

"...-Έριξα μια βόμβα εναντίον της τυραννίας σας, όχι εναντίον ενός ανθρώπου.
-Τη βόμβα όμως, τη δέχτηκε ένας άνθρωπος. Και η βόμβα δεν τον χάιδεψε. Ξέρετε αγαπητέ μου, όταν ξαναβρήκαν το σώμα, το κεφάλι έλειπε."

"...
-Πολλά πράγματα πεθαίνουν μαζί μ' έναν άνθρωπο.
-Οι φονιάδες δεν το ξέρουν αυτό. Αν το ήξεραν, πώς θα σκότωναν;"


Albert Camus, Les Justes (θεατρικό έργο), 1949

"Truth is singular. Its versions are mistruths" - Somni451, Cloud Atlas

Cloud Atlas - Quote

"Να λες εγώ θα σώσω τον κόσμο. Κι αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω". - Νίκος Καζαντζάκης

Νίκος Καζαντζάκης - Απόφθεγμα

("Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω."  - Ασκητική)

Ο μικρός πρίγκιπας, Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ - Αποσπάσματα (περί ανθρωπίνων σχέσεων)

"...«Όχι» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Ψάχνω για φίλους. Τι θα πει "εξημερωμένη";» «Είναι κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό» είπε η αλε­πού. «Θα πει "να κάνεις δεσμούς"...» «Να κάνεις δεσμούς;» «Ασφαλώς» είπε η αλεπού. «Για μένα είσαι ως τώρα μονάχα ένα αγοράκι, ίδιο κι απαράλλαχτο με εκατό χι­λιάδες άλλα αγοράκια. Και δε σ' έχω ανάγκη. Ούτε κι εσύ με έχεις ανάγκη. Για σένα δεν είμαι παρά μια αλε­πού, ίδια με άλλες εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν όμως με εξημερώσεις, θα έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα είσαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα είμαι για σέ­να μοναδική στον κόσμο...»"

"«Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω κότες, με κυνη­γάνε οι άνθρωποι, Όλες οι κότες μοιάζουν κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Κάπως βαριέμαι λοιπόν. Αν όμως μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα λάμψει. Θα αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων αλλιώτικο απ' όλους τους άλλους. Τα βήματα των άλλων με κάνουν και χώνομαι στη γη. Τα δικά σου θα με καλούν έξω απ' τη γη, σαν να 'ναι μουσι­κή. Ύστερα δες! Να, κάτω εκεί, βλέπεις εκείνα τα σπαρμένα χωράφια; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι δε μου χρειάζεται, Τα στάχυα στα χωράφια δε μου θυμί­ ζουν τίποτα. Κρίμα, ε! Εσύ όμως έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Έτσι, θα είναι υπέροχα όταν μ' εξημερώσεις! Το χρυσαφένιο στάρι θα μου θυμίζει εσένα. Και θ' αγα­ πάω τη βουή του ανέμου μες στα στάχυα». "

"...«Δε μαθαίνεις παρά τα πράγματα που εξημερώνεις» είπε η αλεπού. «Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Όλα τα παίρνουν έτοιμα από τα μα­ γαζιά. Αφού όμως δεν υπάρχουν μαγαζιά που να που­ λάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!» «Τι πρέπει να κάνω;» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή» απάντησε η αλεπού. «Θα κάτσεις πρώτα λίγο μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάω με την άκρη του ματιού και δε θα βγάλεις άχνα. Τα λόγια είναι που δημιουργούν τις παρεξηγήσεις. Κάθε μέρα όμως, θα μπορείς να κάθε­σαι και λιγάκι πιο κοντά...Την άλλη μέρα ξανάρθε ο μικρός πρίγκιπας. «Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα» είπε η αλεπού. «Αν έρχεσαι, ας πούμε, στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις θ' αρχίζω να 'μαι ευτυχισμένη. Όσο θα περνά η ώρα, τόσο θα νιώθω ευτυχισμένη. Στις τέσσερις πια, θα πηγαινοέρχομαι και θ' ανησυχώ. Θ'ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας!  »"

"Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Και όταν πλησίασε η ώρα που θα έφευγε: «Αχ!» είπε η αλεπού. «Θα κλάψω». «Εσύ φταις» είπε ο μικρός πρίγκιπας, «εγώ δεν ήθε­λα το κακό σου, εσύ όμως ήθελες να σε εξημερώσω...» «Και βέβαια» είπε η αλεπού. «Όμως θα κλαις!» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Και βέβαια» είπε η αλεπού. «Επομένως δεν κέρδισες τίποτα!» «Κέρδισα» είπε η αλεπού, «κέρδισα το χρώμα του σταριού!» Και πρόσθεσε: «Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλά­ βεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Όταν ξανάρθεις να με αποχαιρετίσεις θα σου χαρίσω ένα μυ­ στικό». Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλ­λα. «Δε μοιάζετε καθόλου με το τριαντάφυλλο μου, δεν είστε ακόμα τίποτα» τους είπε. «Κανένας δε σας εξημέρωσε και δεν εξημερώσατε κανέναν. Είστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού σαν εκατό χιλιάδες άλλες. Γί­ναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο». Και τα τριαντάφυλλα στενοχωρήθηκαν. «Είστε όμορφα, μα είστε άδεια» τους είπε ακόμα. «Κανένας δε θα πεθάνει για χάρη σας. Βέβαια, ένας τυχαίος, περαστικός, θα νόμιζε ότι το δικό μου σας μοι­άζει, Όμως εκείνο, μόνο του, είναι πολύ πιο σπουδαίο απ' ό,τι είστε όλα μαζί, γιατί εκείνο το πότισα- γιατί εκείνο το έβαλα κάτω απ' τη γυάλα- γιατί εκείνο το προστάτεψα απ' τον αέρα- γιατί για χάρη του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο τρεις που άφησα για να γί­νουν πεταλούδες)- γιατί εκείνο τ' άκουσα να μου παρα­πονιέται ή να παινεύεται ή και, καμιά φορά, να σωπαί­ νει - γιατί είναι το τριαντάφυλλο μου». Και ξαναγύρισε στην αλεπού. «Αντίο» της είπε... «Αντίο» είπε η αλεπού. «Άκου το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Η ουσία δε φαίνεται με τα μάτια». «Η ουσία δε φαίνεται με τα μάτια» επανέλαβε κι ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται. «Ο καιρός που αφιέρωσες στο τριαντάφυλλο σου εί­ναι που κάνει το τριαντάφυλλο τόσο σημαντικό». «Ο καιρός που αφιέρωσα στο τριαντάφυλλο μου...» είπε κι ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται. «Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια» είπε η αλεπού. «Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Θα 'σαι για πάντα υπεύθυνος για κείνα που έχεις εξημερώ­σει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο σου...» «Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο μου...» επα­νέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται. "